Pizzapunten en Gummiberen

Leuk! Met de kids op wintersport! Ze kunnen het niet vroeg genoeg leren. En als ze thuis sneeuwballen gooien leuk vinden, dan moeten ze het witte sprookjeslandschap toch helemaal fantastisch vinden. Althans, dat zou je denken.

Niets is minder waar. Ik stap in de auto en het begint al. De een zit niet lekker, de ander moet plassen. Een halfuur later vervelen ze zich allebei en na een uur komt de eerste: “zijn we er al bijna?”. Een vraag die nog zo’n driehonderd keer herhaald gaat worden onderweg naar Serfaus-Fiss-Ladis, hét wintersportparadijs voor families met kinderen.

Skip wil per se snowboarden, want skiën is voor watjes. Waar hij dat vandaan heeft mag Joost weten, want zelfs zijn idool getiteld ‘vader’ skiet. Maar een watje laten we Skip natuurlijk niet worden, dus meneer wordt op het snowboard gezet en richting het klasje gestuurd. Deze snowboardcarrière bleek van korte duur, want tegen het middaguur zie ik een klein blond ventje met hangende schouders van de piste af slenteren. Op z’n sok. Zonder snowboard.

Kleine Julia vindt skiën wel prima. En dat er gummiberen uitgedeeld worden tijdens de lessen is al helemaal mooi meegenomen. Bloedfanatiek staat ze dan ook op haar ski’s. Alle kinderen mogen om de beurt door gaten in houten borden in de vorm van beestjes skiën. Maar concentreren en tegelijkertijd ontdekken dat papa en mama staan te kijken is toch teveel gevraagd. Daar gaat ze, al zwaaiend vergeet ze te bukken en tegen de avond huist er een soort zwarte piste op haar voorhoofd.

Over de avonden niks te klagen. Als je de kinderen overdag zo aan het werk zet, kun je ze na het eten bijna slapend uit het bubbelbad tillen. De bewuste keuze voor een eigen chalet bewijst meteen een goede te zijn. Met de kinderen boven op bed is het met manlief voor de open haard alsof de zorgen als sneeuw voor de zon weer verdwenen zijn.

De rest van de week dulden wij geen tegenspraak en gaan de kinderen gewoon naar hun skiklasjes. Het skiën gaat Skip beduidend beter af en de durfal waagt zich zelfs op de steilste piste. Als een ware freestyle skiër vliegt hij achteruit de berg af. Maar hoe professioneel het er ook uit zag, dat achteruit gaan was niet helemaal de bedoeling. Tranen met tuiten maken het bijna onmogelijk te verstaan dat hij “alleen maar bochtjes wilde maken”.

Na drie dagen pizzapunten oefenen in het klasje is het ook voor Julia tijd om haar vleugels uit te slaan. Vol goede moed komt ze me achterna richting de piste. Helaas is ze op de eerste helling uit zenuwen de pizzapunt alweer compleet vergeten, verliest ze haar ski en belandt ze in een berg sneeuw. Over haar toeren, maar toch trots, durf ik haar niet te vertellen dat we nog niet eens op de piste zelf beland waren.

Maar ach, ook zonder kinderen kan wintersport een ramp zijn. Ik weet me ondertussen heel charmant van de berg af te laten glijden, maar skiliften zijn nog altijd mijn grootste uitdaging. In mijn enthousiasme spring ik op de laatste dag van de sleeplift, maar gooi hem met zoveel kracht weg dat de lift er aan de bovenkant omheen slaat. Met als gevolg dat ik de sneeuwpret van het halve dorp verpest, want de lift, die werkt de rest van de dag niet meer.

#column #wintersport